سختی های مرد سکوهای نفتی که چهارم پرورش اندام جهان شد

چالشی  برای 40 سالگی

مشعل: علیرضا کهنسال، ازهمکاران اچ اس ای شرکت نفت فلات قاره ایران، نزدیک به 15 سال است که روی سکوهای نفتی جزیره لاوان کار می کند. او که سال هاست همزمان با فعالیت در صنعت نفت،  ورزش بدنسازی را هم به صورت حرفه ای دنبال می کند، بتازگی توانسته مقام چهارم مسابقات قهرمانی جهان را که در جزیره کیش برگزار شد، به دست آورد.

این همکار نفتی درحالی موفق به کسب چنین مقامی شده که به صورت ادواری، بخشی از تمرین های بدنسازی اش را روی سکوهای نفتی و با امکانات بسیار اندک آنها انجام می دهد. کهنسال بر این باور است که آمادگی برای حضور در چنین مسابقاتی، یکی از مهم ترین چالش های زندگی اش بوده و از اینکه توانسته در شرایطی متفاوت،  موفق عمل کند، بسیار برایش راضی کننده است. در ادامه گفت وگوی با خبرنگار«مشعل» با علیرضا کهنسال را می خوانید.

از چه زمانی فعالیت در رشته فیتنس را به صورت جدی دنبال کردید؟

پیش از اینکه در صنعت نفت مشغول به کار شوم، رشته های مختلف ورزشی را دنبال می کردم؛ اما از یک دوره ای به بعد، رشته فیتنس را به عنوان ورزش حرفه ای خود انتخاب کردم و سال هاست که در آن کار می کنم. از زمانی که وارد نفت شدم تاکنون، این رشته را به عنوان ورزش اصلی خود ادامه داده ام و بتازگی تصمیم گرفتم که در مسابقات بدنسازی شرکت کنم.

 شرکت در مسابقات پرورش اندام را از چه زمانی آغاز کردید؟

سال 1400  بود که تصمیم گرفتم در مسابقات پرورش اندام شرکت کنم، بنابراین در مسابقاتی که در شهرستان های استان فارس یا مسابقات داخلی شرکت نفت فلات قاره ایران برگزار می شد، در رشته بادی بیلدینگ و پاور لیفتینگ شرکت کردم؛ البته رشته اصلی من فیتنس است؛ اما از آنجا که در لیست مسابقات شرکت نفت فلات قاره  ایران چنین رشته ای وجود ندارد،  در مسابقات پاور لیفتینگ این شرکت حضور یافتم.

  شرایط کاری شما تا چه اندازه در تصمیم گیری برای انتخاب چنین رشته ورزشی تاثیرگذار بود؟

از آنجا که محیط کاری من روی سکوهای نفتی و دریاست، در مقایسه با خشکی، امکانات ورزشی  کمتری وجود دارد. به عبارت دیگر، به دلیل محدودیت موجود در سکوها، حق انتخاب کمتری برای رشته ورزشی مورد علاقه وجود دارد و شاید یکی از دلایلی که سبب شد، فیتنس را در تمام این سال ها ادامه دهم، همین محدودیت ها بود. روی سکو، دستگاه های بدنسازی وجود داشت که من از آنها استفاده می کردم؛ البته باز هم به دلیل محدود بودن تعداد دستگاه ها، مجبور بودم برخی تجهیزات مورد نیاز برای تمرین را، خودم تهیه کنم و به سکو بیاورم.

سالن ورزشی سکویی که شما در آن مشغول به کارید، از ابتدا با کمبود تجهیزات مواجه بود؟

12سال پیش تنها دستگاه ورزشی موجود روی سکو، یک دوچرخه و یک تردمیل بود. زمانی که به سکو منتقل شدم، مسئولیت ورزش آنجا را به عهده گرفتم و پیگیری های لازم را برای تجهیز باشگاه ورزشی انجام دادم. تعدادی دستگاه ورزشی خریداری کردم و بعد از مدتی هم که مسئولان وقت، ازسکوهای منطقه لاوان بازدید داشتند، دستورات لازم را برای تامین بودجه خرید دستگاه های مورد نیاز صادر کردند که خوشبختانه در پی این دستور، دستگاه های خوبی برای باشگاه های مستقر روی سکوها، خریداری شد.

 با این توصیف، مهم ترین چالش شما برای حضور در مسابقات حرفه ای، امکانات ورزشی بود؟

یکی از چالش هایی که من در کسب آمادگی برای مسابقات، با آن درگیر بودم، فضای تمرینی بود که در اختیار داشتم. کسانی که در مسابقات پرورش اندام شرکت می کنند، به نوعی این ورزش، شغل و حرفه آنها به شمار می رود، بنابراین از امکانات و زمان لازم برای تمرین برخوردارند؛ اما من شغل متفاوتی داشتم که به واسطه حضور در دریا، نمی توانستم از امکانات ورزشی شهر استفاده کنم؛ حضور من در مسابقات زمانی رقم خورد که با یک مربی آشنا شدم و به من گفت که آمادگی حضور در مسابقات را دارم. به همین دلیل از سال 1400 خود را برای شرکت در مسابقات پرورش اندام آماده کردم و از همان سال توانستم مقام های متعددی را در مسابقات مختلف به دست آورم.

کسب آمادگی برای شرکت در مسابقات بدنسازی، چالشی بسیار بزرگ برای من بود. تصور کنید تا همین سال گذشته سنگین ترین دمبلی که با آن تمرین  می کردم، 15 کیلو بود که امسال توانستیم دمبل های سنگین تری در اختیار داشته باشیم. به خاطر دارم چند سال پیش، زمانی که با یک مربی، درباره شغل و شرایط کاری ام صحبت کردم، به من گفت که نمی توانم تو را برای مسابقه آماده کنم؛ چرا که برای تمرین و کسب آمادگی، به یک باشگاه پیشرفته نیاز است؛ اما من در40 سالگی توانستم به موفقیت هایی مانند دریافت نشان طلا در مسابقات استانی، کسب مقام سوم کشوری، حضور در تیم ملی و همچنین شرکت در مسابقات جهانی پرورش اندام و کسب جایگاه چهارم این مسابقات دست یابم.

 درباره برگزاری مسابقات پرورش اندام و فیتنس قهرمانی مردان جهان و اولین میزبانی ایران در جزیره کیش بگویید.

این دوره از مسابقات برای اولین بار به میزبانی ایران برگزار شد و با توجه به اولین تجربه میزبانی ایران، می توان گفت که مسابقات خوبی در جزیره کیش برگزار شد. در این مسابقات 64 کشور حضور داشتند که از جمله آن می توان به آمریکا،  فرانسه،  عربستان،  عراق،  چین و  روسیه اشاره کرد که همگی تیم های بسیار قدرتمندی بودند؛ البته نباید فراموش کرد که ایران در رشته بدنسازی در سطح جهانی،  همیشه حرفی برای گفتن داشته است.

 بحث تغذیه و رژیم غذایی، یکی از مهم ترین موارد برای کسب موفقیت در رشته های ورزشی از این دست است.  با توجه به حضور روی سکو در این زمینه با چه مشکلاتی مواجه بودید؟

در بسیاری از مواقع، غذای مورد نیاز خود را به سکو می آوردم؛ البته معمولا آشپزخانه سکوها، در فهرست خود غذای رژیمی دارند که این موضوع نشان می دهد، سلامت جسمی ساکنان سکو از اهمیت ویژه ای برخوردار است.  بی شک این ورزش، یکی از ورزش های بسیار گران است و اگر علاقه نباشد، هیچ فردی نمی تواند آن را ادامه دهد؛ چرا که تغذیه و مکمل های بسیار گرانی دارد.

تصورکنید میان دریا ناگهان برنامه غذایی سکو تغییر کند که در این صورت مجبور می شوم مواد غذایی مورد نیاز را از شیراز سفارش دهم. با همه این توصیفات، توانسته ام تمرین های خود را ادامه دهم و در این زمینه موفق عمل کنم.

 تجهیزات کنونی باشگاه سکویی که در آن مشغول به کار هستید، تا چه اندازه پاسخگوی نیاز شماست؟

هرچند مدتی است که تعدادی تجهیزات بدنسازی، برای باشگاه روی سکو تهیه شده؛ اما اگر بخواهیم این ورزش را به صورت حرفه ای ادامه دهیم، باز هم این تجهیزات ناقص است و نمی تواند جوابگوی تمرین های حرفه ای باشد. به همین دلیل زمانی که روی سکو هستم، تلاش می کنم بدن خود را آماده نگه دارم، از این رو تغذیه سخت تری را دنبال می کنم تا بدنم در مدت حضور روی سکو افت نکند و وقتی به شهر بازگشتم، بتوانم تمرین های لازم را انجام دهم.

 با توجه به تجربه و موفقیت هایی که در رشته بدنسازی کسب کرده اید، تا چه اندازه امکان تغییر حوزه کاری شما در صنعت نفت وجود دارد؟

با اینکه بسیاری از دوستان در صنعت نفت به من پیشنهاد داده اند که در واحد ورزش فعالیت کنم؛ اما شخصا به بخش ایمنی و چالش هایی که روی سکو با آن مواجه هستم، علاقه مندم. ادامه حضورم در مسابقات هم به شرایط تمرینی ام بستگی دارد.