پرستاری و دوری از خانواده
نوری نیارکی با بیان اینکه قبل از انتخاب حرفه پرستاری باید به آن عشق داشت تا بتوان در آن موفق شد، می گوید: با ورود به این حرفه بیشتر اوقات از خانواده دور هستیم، تعطیلات نداریم و در هر مناسبتی باید سر کار حضور یابیم. در بحران هایی مانند آتش سوزی های پلاسکو، مسجد ارگ و قسمتی از بیمارستان، زمان بیشتری را باید در بیمارستان سپری می کردیم و به طور کلی باید در وقت استراحت هم اگر نیاز می شد، خود را به بیمارستان می رساندیم.
گوش شنوای بیماران
در ادامه وارد بخش مراقبت های ویژه نوزادان می شوم و با یکی از پرستاران که چهره آرامی دارد، صحبت می کنم. او پروانه گلچین، کارشناس پرستاری بخش مراقبت های ویژه نوزادان است. 20 سال در بخش های جراحی، ICU، CCU، اتاق عمل و مراقب های ویژه نوزادان کار کرده، متاهل و دارای دو فرزند است که یکی از آنها 12 ساله و دیگری 9 ساله است. او می گوید: فرزندانم در بیمارستان نفت تهران متولد شده و از مهد کودک اینجا استفاده کرده اند. زمانی که مریض و تب دار بودند و با آنکه نیاز بود کنارشان حضور داشته باشم، آنها را در مهد می گذاشتم و همواره احساس می کنم که از نظر عاطفی برای فرزندانم کم گذاشته ام، زیرا هفت صبح به سرکار می آمدم و هشت شب به منزل برمی گشتم و زمان طولانی فرزند یک ساله خود را در خانه می گذاشتم. با وجود این سختی ها به دلیل عشق به حرفه پرستاری و احساس رضایت مندی بیمار هنگام ترخیص، توانسته ام حرفه خود را ادامه دهم. او معتقد است: پرستاری عشق می خواهد و همواره با کمک به همنوع خود، آرامشی را تجربه می کند که در هیچ فعالیت دیگری مشابه این تجربه وجود ندارد. همین موضوع، باعث ورود من به حرفه پرستاری شد. گلچین ادامه می دهد: گاهی اوقات بیماران یک گوش شنوا می خواهند تا بتوانند با او درد دل کرده و تسلی خاطر پیدا کنند.
از دست دادن پدر
او در ادامه چشمانش پر از اشک می شود و می گوید: از همان ابتدای شروع به کار، خانواده در جریان مشکلات این حرفه قرار گرفتند و سعی کردم تا عشق و علاقه ای را که در محیط کار خود دارم، به خانواده منتقل کنم. به عنوان مثال، در زمان کرونا بخش مراقبت های ویژه نوزادان تعطیل بود و ما در بخش کرونا کار می کردیم. در آن موقع، روزها از خانواده خود دور بودیم و حتی زمانی توانستم به پدر و مادرم که در شهرستان ساکن بودند، سری بزنم که دیگر پدرم در میان ما نبود. گلچین ادامه می دهد: به دلیل شرایط کرونا مرخصی نداشتیم و خانواده خود را از طریق تماس تصویری می دیدیم. تمام وقت و انرژی مان را در اختیار خانواده نفت گذاشتیم و توانستیم بحران کرونا را بخوبی پشت سر بگذاریم. هر بیماری که از بخش کرونا مرخص می شد، خستگی از تنمان بیرون می رفت.
مساعدت در افزایش مرخصی
این کارشناس پرستاری بخش مراقب های ویژه نوزادان می گوید: قشر پرستار، بی ادعا کار می کند و تنها انگیزه کار می خواهیم و از مسؤولان تقاضا داریم در زمینه رفع مشکلات مالی و مرخصی ها مساعدت های لازم را داشته باشند، زیرا مرخصی 30 روزه با توجه به حجم بالای فعالیت برای یک سال خیلی کم است. به گفته گلچین، برنامه های پرستاران از پیش نوشته شده و در طول ماه هیچ جایگزینی نداریم و این فشار به دفتر پرستاری وارد می شود و با توجه به تعداد کم نیروهای پرستار نمی توانیم از امکانات رفاهی استفاده کنیم.
ورود ممنوع
صحبت خود را با یکی از پرستاران بخش اعصاب و روان ادامه می دهم، اما به این دلیل که ورود افراد متفرقه به این بخش ممنوع است، گفت وگوی خود را با محسن رهبری، در دفتر مدیر پرستاری و مامایی بیمارستان نفت تهران انجام می دهم. او 55 سال سن دارد و سال 1371 از دانشگاه علوم پزشکی کاشان در رشته پرستاری فارغ التحصیل شده است. دو سال خدمت سربازی خود را در قالب پیام آوران بهداشت در جنوب کشور گذرانده و بعد از آن در یکی از درمانگاه های شبانه روزی شهرستان کرج ابتدا به صورت کارآموز و سپس به عنوان نیروی ثابت به مدت پنج سال مشغول به کار شده و از سال 1380 نیز به استخدام صنعت نفت درآمده است. رهبری می گوید: از هشت سال پیش که وارد بیمارستان نفت تهران شدم، پس از پیشنهاد پرستاری در بخش اعصاب و روان، به این بخش آمدم.
اختلالات خلقی
از او درباره نوع فعالیت در بخش اعصاب و روان می پرسم که در پاسخ می گوید: تمام افراد اختلالات خلقی دارند، اما تا زمانی که باعث اذیت و آزار دیگران نشود، مشکلی نیست و در غیر این صورت نیاز به روان درمانی و مراجعه به روانپزشکی دارند. این اختلالات شامل خلق بالا و خلق پایین، انواع افسردگی ها، دوقطبی ها، انواع وسواس های فکری و عملی می شود. از این رو می توان گفت که کار یدی و جسمی کمتر است و بیشتر با روان انسان ها درگیر هستیم. بخش های اعصاب و روان طبقه بندی شده اند و بیمارستان های مجهز، این بیماران را پذیرش می کنند و آنهایی که بیماری خاصی دارند، از سوی بهداشت و درمان صنعت نفت تهران به بیمارستان میمنت فرستاده می شوند. 80 درصد بستری ها، به اختلالات خلقی مربوط می شود.
ماجرای ورود به پرستاری
این پرستار بخش اعصاب و روان در ادامه، ماجرای ورود خود به حرفه پرستاری را تعریف می کند و می گوید: ورودم به حرفه پرستاری، داستان زیادی دارد؛ بهترین رشته ای که می توانستم با توجه به رتبه کنکورم انتخاب کنم، پرستاری بود. به خاطر علاقه ای که به این رشته داشتم، آن را انتخاب کردم و اکنون 30 سال سابقه کار دارم و زندگی ام را وقف این حرفه کرده ام.
کمبود نیروی انسانی
در پایان راه با نیلوفر قاضی مقدم، پرستاری که بیش از 22 سال در عرصه پرستاری خدمت کرده و سال های زیادی به عنوان پرستار بالینی در بخش های جراحی، سوانح سوختگی، اعصاب و روان و اتاق عمل و در ادامه به عنوان مراقب سلامت در مراکز درمانی حضور داشته، هم کلام می شوم. او اکنون دو سال است که به عنوان مسؤول مراقبین سلامت ستاد بهداشت ودرمان صنعت نفت فعالیت می کند.
قاضی مقدم می گوید: همکاران ما در مناطق، تمام توان خود را گذاشته اند و با کمبود نیروی انسانی روبه رو هستیم و باید برای ماندگاری نیروها عامل انگیزشی ایجاد کنیم. پرستاران رسمی بازنشسته می شوند و بسختی می توانیم مجوز جایگزینی نیرو داشته باشیم. با بحران عظیمی از کمبود نیرو در تمام مناطق رو به رو هستیم و بار کاری بر دوش پرستارانی می افتد که در محیط کارشان حضور دارند.
به گفته او، حرفه پرستاری راحت نیست، زیرا با تمام وجود درگیر کار می شوند. بازار کار برای حرفه ما در سطح جهانی زیاد است، اما متقاضی آن زیاد نیست، زیرا می دانند که وارد چه عرصه سختی می شوند. او حرفه پرستاری را لحظه به لحظه درس و عشق و فداکاری معنا می کند و می گوید: پرستاری هر لحظه به ما صبر، آرامش و امید می آموزد.
قاضی مقدم در پایان می گوید: پرستاران قابل ستایش هستند؛ چه آنهایی که یاد نگرفته اند صبوری کنند و چه آنهایی که در این رشته پخته شده اند و اهمیت حفظ آرامش و برقراری تعامل با بیمار را بخوبی درک کرده اند. پرستاران قبل از ورود به این حرفه، بهتر است که بدانند پا به چه عرصه ای می گذارند، زیرا ما تنها با یک بیمار طرف نیستیم؛ بلکه با یک خانواده آزرده روبه روهستیم و مدیریت آن لحظه بحرانی مهم است. پرستاری که بتواند در شرایط بحرانی، آرامش خود را حفظ کند و مدیریت داشته باشد، می تواند در حرفه خود موفق عمل کند.
سخن پایانی
بعد از گفت و گو با پرستاران ، زمانی که به دفتر تحریریه می روم تا نوشتن این گزارش را شروع کنم، سختی ها، از جان گذشتگی ها، صبر و شکیبایی پرستاران را در ذهن خود مرور می کنم. پرستاران، کسانی هستند که در سرما و گرما، تعطیلات رسمی، تاسوعا و عاشورا و در مواقع بحرانی کشور در خط مقدم حضور دارند. از جانشان می گذرند تا زندگی را به همنوع خود باز گردانند. به آنها دست مریزاد و خداقوت می گوییم و آرزوی سلامت و تندرستی برای تمامی آنها داریم.