گفت وگو با بانوی فعال در بهداشت و درمان صنعت نفت
از طبابت در صنعت نفت تا حضور در کرسی هیات المپیک آسیا
روشنک مرادی، سال 1345 میان خانواده ای متدین در شهر رودسر به دنیا آمد. فرزند اول خانواده است و یک برادر و خواهر دارد وسال هاست با چند مرکز خیریه شهر محل تولدش (مرکز معلولین و نگهداری سالمندان و یک پرورشگاه) و یک مرکز خیریه هم برای انجام امورجراحی در تهران همکاری می کند.
از او در باره فعالیت هایش و اینکه چگونه به این وادی سوق پیدا کرده، می پرسم که در پاسخ می گوید: پزشکی عمومی خود را از دانشگاه تهران گرفتم و دوره تخصصی ارتوپدی را درهمین دانشگاه گذراندم. پس از گذراندن دوره تخصص، از طریق بورسیه برای برد تخصصی دست و شانه، راهی فرانسه شدم و سپس به ایران بازگشتم.
مرادی ادامه می دهد: دو هفته بعد از آمدنم به ایران، شروع به کار کردم. آن زمان مصادف شده بود با برگزاری نخستین دوره مسابقات ورزشی زنان مسلمان در کشورمان که سال 1380 در هتل المپیک برگزار شد و من نیز به گروه پزشکی ورزشی تیم ایران دعوت شدم. بیشتر شرکت کنندگان از کشورهای آفریقایی و فرانسه بودند و از آنجا که به زبان های انگلیسی و فرانسه تسلط داشتم، توانستم براحتی با آنها صحبت کنم . درواقع همکاری با گروه ورزشی، شروع کارم به صورت تخصصی بود.
او می گوید: به طبابت در گروه ورزشی بسنده نکردم و پس از پایان مسابقات ورزشی زنان مسلمان، دستورالعمل هایی برای تیم نوشتم و به تدریس آنها پرداختم.
با توجه به تخصصی که داشتم، بتدریج ورزشکاران آسیب دیده را درمان کردم. این همکاری تا 8 سال ادامه یافت تا اینکه رئیس کمیته آموزش فدراسیون پزشکی ورزشی آسیا شدم. افزون بر این سمت که چهار سال عهده دار آن بودم، عضو هیأت مدیره این کمیته شدم تا زمان بیشتری برای دستیابی به علاقه مندی هایم پیدا کنم.
برتر در پزشکی ورزشی کشور
این بانوی فعال در حوزه پزشکی ورزشی می گوید: وقتی در سیستم ورزشی، یک ورزشکار معالجه می شود، دیگر ورزشکاران نیز به او اطمینان می کنند. ورزشکاران علاقه ای به پزشک غریبه ندارند و درمان در کوتاه ترین زمان برایشان بسیار مهم است، از این رو مدتی زمان می برد تا ورزشکاران، یک پزشک را قبول و به آن اعتمادکنند. خوشحالم از اینکه به واسطه فعالیت هایی که انجام دادم، توانستم جلب اعتماد کنم و در بازی های آسیایی حوزه قطر کنار بازیکنان قرار بگیرم.
مرادی که به این فعالیت ها بسنده نکرده و طی چهار سال گذشته، توانسته درکرسی هیأت المپیک آسیا قرار بگیرد، تصریح می کند: باتوجه به دامنه فعالیت هایم، هم اکنون جزو نفرات برتر در پزشکی ورزشی هستم و با فدراسیون پزشکی ورزشی ایران و قاره آسیا همکاری دارم.
وی می افزاید: درخارج از این حوزه نیز فعالیت هایی دارم که یکی از آنها عضویت در هیأت مدیره انجمن ارتوپدی ایران است و سال هاست که دبیری این انجمن را به عهده دارم.
مرادی از ریاست کمیته پژوهش جراحان دست ایران و استادی در دانشکده مهندسی پزشکی دانشگاه امیرکبیر به عنوان دیگر فعالیت های خود نام می برد و می گوید: در حوزه اختراع و ثبت چند مورد آن در داخل و خارج از کشور نیز فعالیت هایی انجام داده ام که ساخت بیومتریال های جدید برای ارتوپدی و ... از آن جمله است.
همراهی خانواده در شرایط سخت
از او در باره فعالیت هایش در داخل بهداشت و درمان صنعت نفت می پرسم که پاسخ می دهد: متخصص ارتوپد و جراح دست بیمارستان نفت تهران، همچنین رئیس بخش ارتوپدی و سرپرست بخش درمان سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت هستم.
مرادی علاقه بسیار به کار و همراهی خانواده بویژه در موارد سخت را از عوامل مهم پیشرفت در حرفه خود می داند و ادامه می دهد: به هریک از کارهایی که انجام می دادم، علاقه مند بودم و در کنار سختی های آن، خانواده، دوستان و همکارانی برای حمایت داشتم.
او می گوید: خانواده فرهنگی دارم؛ پدرم دکتر دامپزشک و مادرم عاشق تحصیل است.
آموزش و حرمت به مردم، نزد خانواده من جایگاه بسیار بالایی داشته و دارد. یادم هست در اوایل انقلاب که بنزین کم بود، پدرم در طول مسیر، افراد را رایگان جابه جا می کرد. معتقدم تمام مهارت های شخصیتی افراد در خانواده شکل می گیرد.
زنان زیر ذره بین هستند
سرپرست بخش درمان سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت، با اشاره به اینکه جزو نخستین بانوان ارتوپد در کشور است، می گوید: در این مسیر چالش های زیادی را پشت سر گذاشته ام؛ زیرا در افکار برخی، مراجعه به ارتوپد خانم برای درمان باور پذیر نبود. او می گوید: چهار سال پیش به عنوان یکی از زنان دعوت شده به کنگره جراحان دست که در آن 10 خانم جراح دست از سراسر دنیا حضور داشتند، یکی از سخنران های این کنگره بودم و بعد از ارائه گزارشی از روند فعالیت های جراحی دست در کشورمان، به حساسیت کار زنان و اینکه زنان همیشه زیر ذره بین نگاه نقادانه مردان قرار دارند، پی بردم. این درحالی است که زنان با ورود به حرفه های مهم و تخصصی نشان داده اند که از قابلیت هایی همچون مردان برخوردارند و می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند.
مرادی می گوید: وقتی به عکس های گذشته نگاه می کنم، همیشه در یک کناری قرار داشته ام. سال ها زمان برد تا وسط عکس قرار بگیرم. وقتی بیماران، پزشک را بپذیرند، دیگر فراموش می کنندکه این پزشک زن است یا مرد؛ زیرا تنها به مهارت ها اهمیت می دهند.
داشته هایم را فراموش نمی کنم
مرادی می گوید: به حدود 40 کشور دنیا سفر کرده ام و در زمینه های کاری خود تجربیات زیادی اندوخته ام. به نظر من مهم ترین چیزی که یاد گرفته ام، این است که انسان هیچ گاه نباید داشته هایش را فراموش کند. در نظر داشته باشیم که خانواده، دوستان و همکارانی داریم که می توانیم به آنها کمک کنیم.
اینکه فرصت می کنم با همکاران خود بنشینم و با آنها صحبت کنم، از داشته های اساسی مهم زندگی ام است که البته گاه فراموش می شود.
سخن آخر؛یک خاطره
سرپرست بخش درمان سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت در پایان به یک خاطره از دوران فعالیتش اشاره می کند و می گوید: زمان رزیدنتی 15 روز در ماه را شیفت شب بودم. کار بسیار سنگینی بود؛ زیرا 6 صبح وارد بیمارستان می شدم و 8 صبح فردای آن روز به خانه باز می گشتم.
یک سال برای استفاده بهینه از تعطیلات نوروز 7 روز سر کار و 7 روزمرخصی بودم. در این ایام با توجه به دوران رزیدنتی ام، برای اینکه استراحت بیشتری داشته باشم، برخی دوستان کنارم بودند. از آن موقع زمان زیادی می گذرد و با لطف دوستان و همکارانم توانستم در حرفه ام پیشرفت کنم و حرفی برای گفتن داشته باشم.