حکمت های حسینی
تفاوت مومـــن و منافق
امام حسین (ع) فرمود ه اند:انَ المؤمِنَ لا یُسیءُ و لا یَعتَذِرُ، والمُنافِقُ کلَ یومٍ یسیءُ و لا یَعتَذِرُ، وَ المُنافِقُ کُلَّ یَومٍ یُسیءُ وَ یَعتَذِرُ: همانا مؤمن، نه بد می کند و نه (از بدی خویش) عذرخواهی می کند. اما منافق، هر روز بد می کند و پوزش می خواهد. (تحف العقول، ص ۱۷۷)
شرح حدیث
کار زشت و ناپسند، چنان با فطرت سلیم انسان ها ناسازگار است که حتی مرتکبان آن هم می کوشند با عذر خواهی، وجهه و آبروی خود را حفظ کنند.گاهی معذرت خواهی دشوار و برای کسانی که روح تکبر دارند، ناشدنی است. از این رو، خلاف می کنند و عذرخواهی هم نمی کنند.
فرق مؤمن و منافق، به تعبیر امام حسین(ع) این است که مؤمن سعی می کند گفتار و رفتار ناپسندی نداشته باشد تا به خاطر آن مجبور به پوزش خواهی هم نشود؛ اما منافق، پیوسته بد و در پی آن عذرخواهی می کند.
روشن است که عذرخواهی منافقان از نفاق درونی شان سرچشمه می گیرد و از صمیم قلب نیست؛ چون اگر واقعا زشتی کار بد را قبول داشتند، از انجام و تکرار آن پرهیز می کردند تا مجبور به عذرخواهی نشوند.
آن که پیوسته بد می کند و پیوسته پوزش می خواهد، گرفتار نوعی نفاق است.آدم عاقل، بی احتیاطی و نا پرهیزی نمی کند تا بیمار نشود و به پزشک و دارو و درمان هم محتاج نشود.
ترک کارهای بد که از «عذرخواهی» پیشگیری می کند، نشانه خردمندی و ایمان است. کار بد نکنیم تا مجبور به عذرخواهی نشویم.
سیره خانوادگی امام حسین (ع)
سبک زندگی، مجموعه ای از آداب است و آداب، جمع کلمه ادب و ادب به معنی ظرافت در رفتار است. به طور مثال همه انسان ها در جامعه حضور دارند؛ اما آداب حضور در اجتماع، همان رعایت ظرافت هاست. الگوبرداری از سبک زندگی ائمه(ع)، بهترین راه رسیدن به سعادت در دنیا و آخرت است. حسین(ع)؛ امامی است که همچون گوهری تابناک و چراغی درخشان بر آسمان تاریخ می درخشد. طالبان هدایت و آنهایی که به دنبال سعادت هستند، باید سیره ارجمند ایشان را بررسی کنند تا به واقعیت شخصیت و سبک زندگی آن حضرت دست یابند؛ سیره جاودانه ای که به یقین، رمز ماندگاری اش را در الهی بودنش باید جست.
پیامبر اکرم (ص) هم در همین باره و در حدیث معتبری فرموده اند: «حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است.» در ادامه به گوشه ای از سبک زندگی ایشان بر اساس آموزه ها، سنت و سیره این امام همام اشاره می شود تا چراغ هدایت شیفتگان آن حضرت باشد.
احترام به زیبایی دوستی همسر
امام حسین(ع) به خواست، علاقه و حس زیبایی دوستی همسرشان توجه خاصی می کردند و برخی اوقات به همین دلیل با انتقادات اصحاب و دوستان خود روبه رو می شدند؛ اما به خواست طبیعی و مشروع همسر خویش احترام می گذاشتند. جابر از امام باقر(ع) نقل می کند: «عده ای بر امام حسین(ع) وارد شدند، ناگاه فرش های گران قیمت و پشتی های فاخر و زیبا را در منزل آن حضرت(ع) مشاهده کردند. عرض کردند: ای فرزند رسول خدا! ما در منزل شما وسایل و چیزهایی مشاهده می کنیم که ناخوشایند ماست. وجود این وسایل در منزل شما را مناسب نمی دانیم! حضرت فرمود: از ازدواج، مهریه زنان را پرداخت می کنیم و آنها هر چه دوست داشته باشند، برای خود خریداری می کنند. هیچ یک از وسایلی که مشاهده کردید، از آن ما نیست.»
محبت به همسر
امام حسین(ع)، حضرت رباب را بسیار دوست می داشت و در اظهار این دوستی هیچ تقیه ای نداشت. این ویژگی، خاص او و از روحیات شخصی اش بود. آنچه در منابع از امام حسین(ع) در این باره نقل شده، بسیار مشهور است: «به جان تو سوگند، من خانه ای را دوست دارم که رباب در آن باشد. او را دوست دارم و تمامی اموالم را در این راه می بخشم و برای ملامتگرم حاضر به پذیرش عتاب نیستم.»
محبت به فرزندان
محبت به فرزندان، امری درونی است که خداوند آن را در دل والدین به ودیعه نهاده است؛ اما آنچه در این میان مهم جلوه می کند و آثار تربیتی در پی دارد، ابراز محبت است. امام حسین(ع) به عنوان یک الگوی تربیتی مطمئن و کامل، محبت به فرزندان را از نیازهای ضروری آنان می دانستند و در قالب های گوناگون به ابراز آن می پرداختند. گاه با در آغوش گرفتن و به سینه چسباندن خردسالان، زمانی با بوسیدن آنان و گاه با به زبان آوردن کلمات شیرین و محبت آمیز. عبیدالله بن عتبه چنین می گوید: «نزد حسین بن علی(ع) بودم که یکی از فرزندان ایشان وارد شد. امام حسین(ع)، وی را در آغوش گرفت و به سینه چسباند و میان دو چشمش را بوسید.»
تکریم همسر و فرزند
آن امام همام، بالاترین حد تکریم را به فرزند و همسر داشت و آنان را مورد عنایت خاص خود قرار می داد. آنان نیز علاقه وافری به حضرتش ابراز می داشتند. به طور مثال، حضرت رباب، همسر امام حسین(ع) به دلیل علاقه زیادی که به ایشان داشت، در سفر کربلا همراه امام بود و دو مرثیه از وی در دسترس است که معانی بسیار زیبایی دارد و خلوص و ارادت رباب را به آن حضرت نشان می دهد. رباب در بخشی از این اشعار، ارتباط عمیق خود را با امام حسین(ع) تصویر می کند که نشان می دهد امام(ع) چون کوهی، پناهگاه آرام بخش رباب بوده و آن حضرت(ع) نیز با کمال ملاطفت و از سر دینداری با وی برخورد داشته است.
عطر ماندگار: بیانات مقام معظم رهبری
شهدای مدافع حرم
امروز نام حججی یک نام برجسته، ممتاز و درخشان در سراسر کشور شده. این به برکت مجاهدت جوان شما و شهادت مظلومانه اوست. البته شهدای ما همه شان عزیزند و همه شان مظلومند. غیر از محسن شما -محسن ما- شهدای دیگری هم هستند که آنها هم به همین ترتیب به شهادت رسیدند، یعنی دشمن سر از تنشان جدا کرده و ضربات کشنده ای بر اینها در حال زندگی وارد کرده.
شهدایی داریم که ازاین قبیل هستند؛ درجات همه آنها عالی است، همه آنها پیش خدای متعال عزیزند. منتها همچنان که وقتی یک جماعتی، یک جمعی، یک جایی هستند، یک نفر از اینها به عنوان نماینده حرف می زند و سخنگوی آنها می شود، این شهید محسن نماینده همه این شهدای مظلوم شد. در واقع، سخنگوی اینها شد. خدای متعال این شهید را عزیز کرد، بزرگ کرد؛ البته عزتی که خدا می دهد به کسی، یک دلیلی دارد، یک حکمتی دارد؛ یعنی بیخود و بی جهت نیست.
یک خصوصیاتی در این جوان بود که ممکن است بعضی از آنها را ما خبر داشته باشیم، از خیلی هم خبر نداشته باشیم. خدای متعال به خاطر این خصوصیّات، این جوان را اینجور عزیز می کند و وقتی عزیز شد، می شود نماینده و سخنگوی همه این شهیدان؛ یعنی این شهیدانی که از ایران و افغانستان و عراق و جاهای دیگر در این جبهه مبارزه با اشرار تکفیری و دست نشانده های آمریکا و انگلیس به شهادت رسیدند، در واقع همه اینها در این جوان خلاصه می شوند، دیده می شود و این جوان می شود نماینده اینها، می شود نماد شهادت مظلومانه.(11/07/1396)