گفت وگو با یکی از کارکنان خیر شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه مرکزی
از ظروف آلومینیومی تا کودکان سرطانی
مشعل نعمت سلامتی یکی از بزرگ ترین موهبت های الهی است که به انسان هدیه شده و بی توجهی به آن، نه تنها امکان ادامه زندگی را به مخاطره می اندازد، بلکه جامعه را با مشکلات جدی روبه رو می کند. با اینکه مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تهیه امکانات مورد نیاز بهداشت و درمان افراد جامعه به عهده دولت است، اما در این میان هستند افراد متدین، خیر و نیک اندیشی که با بهره گیری از آموزه های دینی مکتب نورانی اهل بیت(ع) در مرتفع سازی بسیاری از نیازهای جامعه گام برمی دارند و نقش آفرینی می کنند؛ احمد سهیلی از کارکنان شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه مرکزی شاغل در ایستگاه فشارشکن قم، از آن جمله است. سهیلی در همسویی با مسئولیت اجتماعی در اقدامی خودجوش با جمع آوری ظروف آلومینیومی غذای رستوران محل کار خود و فروش آنها به عوامل بازیافت، از کودکان سرطانی موسسه خیریه محک حمایت و آنها را در تأمین هزینه ها مبنی بر درمانشان یاری می کند. اگرچه این اقدام او به ظاهر کوچک و بی اهمیت جلوه می کند، اما سرشار از حس نوع دوستی و مهم تر از آن، نهادینه سازی باوری است به ضرورت ایفای مسئولیت اجتماعی از سوی تک تک افراد جامعه. بی تردید اثربخشی چنین مولفه ای، نیازمند فرهنگ سازی برای تبدیل شدن به یک دغدغه عمومی است؛ دغدغه ای که با حرکت به سوی آن می توان آثار و برکاتش را در جامعه تسری داد.
با احمد سهیلی درباره اقدام خیرخواهانه و خداپسندانه اش در حمایت از کودکان سرطانی محک گفت وگو کرده ایم و او از فعالیت هایش در این زمینه گفت.
در ابتدا خودتان را معرفی بفرمایید.
احمد سهیلی اهل شهرستان اراک هستم. بیش از 9 سال است در تأسسیسات و فشارشکن قم به عنوان کارمند ارشد عملیات خدمت می کنم و به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد در رشته مهندسی الکترونیک مشغول به تحصیل هستم.
درباره کاری که انجام می دهید، برایمان بگویید.
سلامتی نعمت بسیار بزرگی است که شاید برخی انسان ها متوجه این موهبت بزرگ نباشند. در جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، هستند کسانی که با بیمارهای سخت علاجی و شاید هم لاعلاج دست وپنجه نرم می کنند مثل کودکان سرطانی محک که من افتخار آن را دارم که برایشان قدمی کوچک بردارم.
حدود سه سال است که از محل جمع آوری و فروش ظروف آلومینیومی غذای خود و همکاران توانسته ام مبلغ قابل توجهی را به صورت ماهیانه به خیریه محک کمک کنم.
این فکر چطور به ذهنتان خطور کرد؟
همیشه تولید کردن حداقلی زباله و بهره برداری از بازیافت آن در گوشه ذهنم بوده است.هرچند این فرهنگ از خانواده به من انتقال داده شده است.حفظ محیط زیست، بازیافت زباله و... از درس هایی بود که مادرم در کودکی به من آموزش و تعلیم می داد و من این مفاهیم را در خانواده یاد گرفتم. جا دارد از همین جا به خاطر انتقال این فرهنگِ صحیح از مادرم تشکر و قدردانی کنم.
چه چیزی شما را به این فکر انداخت که با جمع آوری و فروش ظروف آلومینیومی این حرکت خداپسندانه و انسان دوستانه را انجام دهید؟
داستان این فعالیت عام المنفعه از زباله شروع شد. روزانه حجم قابل توجهی زباله متشکل از ظروف آلومینیومی و پلاستیکی که بعد ازهر وعده غذا باقی می ماند، تولید می شد. زباله هایی که در صنعت بازیافت، بسیار باارزش هستند. همین موجب شد تصمیم گرفتیم با کمک همکارانم در تأسیسات فشارشکن قم زباله های بازیافتی را جمع آوری و وجه حاصل از فروش آنها را برای درمان به بچه های محک اهدا کنیم.
هم اکنون به لطف الهی حدود سه سال است کار جمع آوری ظروف ادامه دارد و در این مدت توانسته ایم مبلغ قابل توجهی به این مؤسسه کمک کنیم. تأسیسات و فشارشکن قم یک صفحه رسمی درسایت محک دارد که همه کمک ها در آن ثبت می شود و به عنوان یک عضو فعال خدمتگزار، در کنار بچه های محک حضور داریم.
بازخوردهای کارتان چطور بود؟
انجام این کار بدون همکاری گروهی غیرممکن بود. با شروع کار و درهمان ابتدا، با استقبال همکاران خیرخواه تأسیسات و فشارشکن قم روبه رو شدم و از همکارانم به خاطر همراهی و حمایت در این راه تشکر می کنم.این کار شاید کار کوچکی باشد، اما به قول معروف با یک تیر،چند نشان زدن است. با جمع آوری ظروف غذا، هم زباله کمتری تولید می شود، هم زباله ها بازیافت می شوند؛ از همه مهم تر،عایدی که از قبل این کار به دست می آید، در راهی هزینه می شود که گره گشاست و گرهی از مشکلات مؤسسه محک را برای خدمات رسانی بیشتر باز می کند.
برای ادامه این کار چه برنامه ای دارید؟
نظام مند کردن این موضوع و فرهنگ سازی آن برای همه همکاران، نخستین اولویت برای ادامه این کار است. شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه مرکزی دارای استاندارد ایزو ۱۴۰۰۰ است که این استاندارد در زمینه محیط زیست به شدت کارگشاست و امر بازیافت در آن از اهمیت قابل توجهی برخورداراست. همه ما بارها دیده ایم که روزانه چه حجم زباله قابل بازیافت، بدون بهره برداری مجدد باقی می ماند.این اقدام یعنی جمع آوری ظروف غذا، افزون بر حمایت عام المنفعه، گامی مهم در جهت صیانت از محیط زیست به شمار می آید که بسیار حائز اهمیت است.
برای ترویج هرچه بیشتر فرهنگ خیراندیشی و تشویق خیرین چه پیشنهادی دارید؟
کافی است فقط شروع کنیم. آغاز کردن هر کاری در ابتدا سخت است، اما مادامی که تداوم داشته باشد، خواهیم دید که چه ظرفیت هایی اطراف ما وجود دارد که تا قبل از آن متوجه آنها نبوده ایم.
رمز ماندگاری کار خیر و خداپسندانه چیست؟
امروزه از بی تفاوتی اجتماعی و آسیب های ناشی از آن در بخش هایی از جامعه زیاد صحبت می شود. جامعه را فرد فرد انسان ها تشکیل می دهند و بی تفاوتی ها و آسیب های ناشی از آن هم به انسان ها بازمی گردد؛ بنابراین باید نگاهمان به جامعه تغییر کند و در جهت کمک به یکدیگر قدم برداریم. این یعنی نگاه افراد به اجتماع پیرامون و پذیرش مسئولیت در قبال آن. مسئولیت اجتماعی به صورت دقیق تر به معنای انجام وظایف فردی به وسیله تک تک افراد جامعه است. انجام این وظایف باعث می شود تا تعادل مناسبی بین اکوسیستم و اقتصاد جامعه برقرار شود. استفاده از عنوان وظیفه نشان می دهد که هر فرد در حالت عادی باید به این وظایف واقف باشد و نقش خود را در حفظ این تعادل به صورت مشخص ایفا کند. مسئولیت های اجتماعی فردی و سازمانی در قبال مردم باید به یک دغدغه در میان مسئولان و مردم تبدیل شود.آن وقت جامعه سالم تر و در نتیجه سرمایه اجتماعی با انگیزه بالا خواهیم داشت. اما پاسخ سوال شما دراین باره که رمز ماندگاری کار خیر و خداپسندانه چیست باید بگویم نخست داشتن نیت خیر است که آن کار برای خدا باشد و دیگر نداشتن هیچ گونه توقع. همیشه آیه إِنَّ اللَّهَ لا یغَیرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّی یغَیرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ گوشه ذهنم است. همانا خداوند سرنوشت قومی را تغییر نمی دهد تا آنکه آنان حال خود را تغییر دهند.همیشه تغییرات باید از خودمان شروع شود. این نکته را در وهله نخست به خودم و بعد به همه هموطنانم گوشزد می کنم که آن را سرلوحه امورات در زندگی خود قرار دهند؛ هر کار و فعالیت خداپسندانه و خیرخواهانه باید بدون هیچ توقعی انجام شود. همین که احساس کنیم خدا می بیند برایمان کافی است.