دخـــتـر بـدرالــدجـا درسه مجلس درسه جا می نـشـیـند درعـزا
گِریَد او برمـصطـفا گاهی هـم بر مـجـتـبا بعـدازآنها بر رضا
سخت شد برفـاطمه غـم به جای نــاعِـمه این مصیـبت ها هـمه
حزن ودردش دائمه نیـست او را واهـمه آفـرین صد مرحـبا
سخت باشداین چنین مرگ خـتم المرسلیـن پـادشـاه عـالــمـیـن
کس نمی گردد ظـنین آسـمـان روی زمـیـن گـر ببـیـند ازقـضا
خوب می دانی ربّی شکرگویم ، هـرشـبی گرکه میکردم تـبی
بوسـه می دادم لـبی آن رسـول الله ، نـبی درد می گـشته دوا
دین او تشـریـف شد سنّـتـش تحـریــف شد برمن هم تکلیف شد
وضع دین تعریف شد روح من تـلطیـف شد در زمیـن و ما سـوا
گشته وضعی عـملی غـصب شد حـقّ عـلی شیعه را میرو ولی
جـانــب آن اوّلــی دانـی ای ربّ جــلـــی ایــده های مـرتضا
در سقیفه دشمنان بدعتی کرده عیان ظلم شد بر شیعیان
بر امیر مـؤمنان مات وحیران شد جهان دیده چون مؤمن نما
رفته چون خورشید وماه گـشته بی پـشت وپناه نیست فردی دادخواه
دادخـواهی یــا الله نـزد تــو در دادگـاه آورد خـیـرالـنـسـا
آه مـن افــزون شود چشم ها پرخـون شود رودی وجیحون شود
مثل یک کارون شود سیلِ درهـامـون شود می کند تخـریـب ها
گریه دارم روزوشب ازغـم شاه عــرب پیکرم دررنج تـب
خشک گشته هردولب نیست چیزی بوالعجب رفته بابم مصطفا
اشکـبارم از بـصر دیده ها گریان وتر گشته ام یک نوحه گر
از غــم درد پـسـر گشته صد پاره جگر نورچشمم مـجـتـبــا
آمد ازحلـقـش برون همره دریای خون لخته لخته گونه گون
قطعه قطعه قیرگون پاره پاره سیمگون قـلب بی کـین و ریا
کـشته گـردیده حسن سیمگـونِ سیم تـن سبط شاه ذوالـمنـن
خسته جان وروح وتن گشته خارج از بدن لخـته لخـته خـونها
چون حسن کرده سفر داده برقـاتل مّمـر بدره ای از سیم و زر
تا نگـردد دربه دَر تا نـیفـتد در خطر آن کـریـم الاکــرمـا
احسن ازجُود وکرم برعیال و برحَرَم بخشش مال وحَـشَم
بر فـقـیـر مـحـتــرم تا زداید رنج وغم نور چـشم مصطفا
ازغـم سالار توس کرده چون آنجا جلوس میخورم ازدل فسوس
می زنم آوای کوس صورت اوغرق بوس می گشایم عـقده ها
آخرهارون اَلـرشید در سنابادش، امـید ازدودستش رفته دید
ازخـباثـت آن پـلـید کرده ایشان راشهید کشته فرزندم رضا
زهـردرانگـور شد دردلش مستور شد چون رضایم دورشد
عالِـم مـنـظور شد برخُورش مأمورشد یا اباصَلـتَـش بـیـا
زاهـدازدل نوحه گر دارد از سوزجگـر اشکـباری ازبصر
عاقـبت دارد ثـمـر در گذرگاه و مَـفَـر پیش حق روزجزا
رستخیزی دگر در زمین است ای خـدا محـشر اربعـیـن است
راهـی کـربـلا شـیعـیانــند مرد و زن جمله سـیـنه زنانـند
در پـنـاه امـامِ زمــانــنـد مرثیه گوی، روح الامین است
بس که شد پاره ازتیغ وخنجر جـسم فـرزند زهــرای اطهــر
جای بـوسـه نمانـده به پـیکـر اینهمه،ظلم و بیداد و کین است
مرکز قطب امکان حسین است مـرهــم درد انسان حسین است
صاحب قـلب بریان حسین است شمـس تابنده ای در زمین است
مأمن تیر و پیکان حسین است مظهرجـسم عـریان حسین است
قـائـم دین و ایمان حسین است هـردو لب ازعطش آتشین است
کـرده خـون حسین وشهـیـدان بــــیـمـۀ کـامـــــل روزگـاران
دین و ایـمان و اسـلام وقـرآن خون وپیروزی دین عجین است
باشد از روی اخلاص وایمان در جـهـان عـاشـقـانـش فــراوان
هم مسلمان و هم نا مسلمان این حسین است وعشقش چنین است
مـوج انسـانیِ بـیکرانـه آمـده جـمـلگــی بـا نــشـانه
ازدِه وشهر و از کوی وخانه سـیل جاری به روی زمیـن است
زینب ای اسوۀ کـربـلایـی ای سفیر بـزرگ رهــــایــی
شاهد انقلاب خدایی دشـمن دیـن حـق در کمیـن است
زینـب ای هـدیـۀ آسمـانـی ای صــبـور عــیـانـی- نـهـانـی
بار سنـگیـن ایـن جانفـشانی روی دوش تـو عابــدیـــن است
بر مـشـامم بـوی جـان آید حسین بوی آن روح و روان آید حسین
از نـجــف تا کــربــلای پُـربلا مـهدی صاحب زمـان آید حسین
عِطـر آگـین گـشـته خـاک کربلا بوی یـــار مـــهــربان آید حسین
تا تــداعــی می شود کرب و بلا مـرغ دل در آشـــیـان آید حسین
شیعه ازشـصت وســـه کـــشورآمده مـثل هـر شــیـر ژیان آید حسین
مرد وزن پیر وجوان و نوجوان از چهار گـوش جهان آید حسین
چون شمال وچون جـنـوب وباختـر دائـمــاً از خــــاوران آید حسین
شیعـه و سـنی و غـیر مـسلمـیـن پـا به پــای هــم روان آید حسین
مثل اقـیـانوس و مـوج بـیـکـران مـوج آدم بـیـکـــــران آید حسین
نـیـسـت جای سـوزنی انداخـتــن مـسـتـمـراً بـی امــــان آید حسین
اَر بـبارد داعــــــشی از آسـمـان شیعه ات از هر مکان آید حسین
سیل جـمعیت که خودجوش آمده کـاروان در کـــاروان آید حسین
هر کسی مستِ مرام ونام تُـست مـثل سـرو بـوســتــان آید حسین
هـرکه معلول است ازپاهای خویش روی ویلچــر شادمان آید حسین
بی نظیراست این هـمایش درجهان دســت آوردش عـیـان آید حسین
اقــتـدار شـیـعـه در عـالَـــم بُــوَد حـسرت کــرّوبـیــــان آید حسین
سر دهـد هـیهات مِـنَ الــذلّـه ات لـرزه بر مـسـتکـبران آید حسین
در مسیر راه عـشق و عـاشـقـی زايـــــــر آتـشـفـشــان آید حسین
هـرعـشیره کرده برپا موکـبــی داخـلـش پـیر و جـوان آید حسین
آدمـــی از مـوکـبـان بــیــــن راه در شـمـارش نـاتــوان آید حسین
هـرکه هـرچیزی که دارد، آورد خود به سِـلک خادمان آید حسین
کـربـلا ، پـای پـیـاده ، اربـعـیـن این شعار از شـیعـیان آید حسین
هـرکـه می آیـد پــیـــاده می رود سـینه زن سـیـنه زنان آید حسین
کـربلا را می دهـد یـزدان سـلام ایـن کلام از آســمــان آید حسین
کمتـر از کعـبه نباشد حـرمـتــش حـرمـت تـو جـــاودان آید حسین
خاک گـودالـش بـبالـد بر سـمـاء اوج آن تا کـهـکـشــان آید حسین
امرِ به معـروف و نهیِ منکـرت تـا قــیامـت بر زبـــان آید حسین
تا خداهـست وجهان هـست وحسین شیعه ،سَـر،بردشمنان آید حسین
گرجهان گردد طرف با شیعـیان شـیعه فـایـق بر جهان آید حسین
می کند کهنه زمان،غـیرازشهـید کربلا ، نـو،هـرزمـان آید حسین
تا جـدا گـردد سَــره از ناسَــــره آدمــی را امــتــحـــان آید حسین
زاهــد ازلـطـف عـمـیم کـردگـار شادمان، برسَـر زنان آید حسین
زاهــد کریمی،کارمند شرکت ملی حفاری ایران