گفت وگو با همکار نفتی و مربي تیم ملی فوتسال ايران:
بهترين دروازه بان های آسيا و جهان را داريم
آرش جعفری مثل هر پسربچه ای علاقه اش به توپ گرد، باعث شد از کوچه پس کوچه های شهر، فوتبال را شروع کند. در نوجوانی با تکیه دادن به تیرک دروازه زمین های خاکی مجیدیه تهران و زل زدن به بازیکنان، عزم خود را جزم کرد تا حتما فوتبالیست بخصوص دروازه بان شود. برادرانش نه تنها مشوق او بودند؛ بلکه آنقدر درخانه با او تمرین می کردند که با دروازه بانی در زمین های خاکی، فوتبال خود را شروع کرد.
اصغر قهرمانی، دروازه بان سابق تیم ملی فوتسال ایران که سابقه قهرمانی در آسیا و حضور در دو جام جهانی را درکارنامه ورزشی خود دارد، با فوتبال کارش را شروع کرد و سپس با حضور در مسابقات سالنی جام رمضان و قهرمانی با تیم فتح تهران، در این مسابقات شانس خود را در فوتسال محک زد و بلافاصله به تیم ملی رسید و پله های ترقی را یکی یکی پیمود و به قهرمانی در قاره آسیا دست یافت.
با اصغر قهرمانی، از همکارانمان در امور ورزش و تربیت بدنی شرکت ملی نفت ایران به بهانه انتخابش براي مربيگري در تيم ملي فوتسال، گفت وگویی انجام دادیم که باهم می خوانیم.
با يک بيوگرافي از خودتان شروع کنید؟
16 اسفند سال 1350 در تهران و در خانواده ای ورزشی به دنیا آمدم. یکی از برادرانم (محمد) کشتی گیر و برادر بزرگترم (داوود) فوتبالیست بود. همین موضوع باعث شد سراغ ورزش فوتبال بروم و الان هم در امور ورزش و تربیت بدنی شرکت ملی نفت ایران مشغول به کار هستم.
فوتبال را از کجا شروع کردید؟
از زمین های خاکی مجیدیه با تیم «یاد مجیدیه» شروع و از همان جا هم فوتبال باشگاهی را رفته رفته دنبال کردم. اولین باشگاهی که در آن بازی کردم، برق تهران بود. از 15سالگی با تیم نوجوانان برق، وارد دنیای حرفه ای فوتبال شدم و در ادامه هم در تیم های فوتبال بانک صنعت و معدن، کشتیرانی، نیروی زمینی، فتح، راه آهن و پیام پیکان مشهد بازی کردم.
چه شد که اصغر قهرمانی دروازه بان شد؟
دروازه بان شدن من، داستان جالبی دارد. همانطور که گفتم، من فوتبال را از زمین های خاکی مجیدیه شروع کردم. در سن 12-10 سالگی، مثل هر نوجوان دیگری به فوتبال علاقه داشتم. برای همین به زمین خاکی می رفتم و از نزدیک به تماشای بازی ها می نشستم. دیدن دروازه بانی آقای رستمی، که آن موقع، از دروازه بان های تیم های محلی بود، باعث شد به دروازه بانی علاقه مند شوم. وقتی هم که از تماشای بازی به خانه برمی گشتم، با برادرانم تمرین دروازه بانی می کردم. یک گوشه اتاق را دروازه کرده بودیم، درون دروازه می ایستادم، آنها شوت می زدند و من هم شیرجه می رفتم و این کار برای من، هم بازی بود و هم ورزش. در واقع باید بگویم که برادرانم من را دروازه بان کردند.
الگوی شما درون دروازه چه کسی بود؟
در ایران، الگوی من احمدرضا عابدزاده بود، واقعاً عالی بازی می کرد. در فوتبال دنیا هم پیتر اشمایکل دانمارکی الگوی من بود و بازی های او را خیلی می پسندیدم.
چه شد که فوتبال را رها کردید و فوتسالیست شديد؟
اگر به خاطر داشته باشید، سال های گذشته، در ماه مبارک رمضان، با تعطیلی فوتبال، جام رمضان شروع می شد. آن موقع به فوتسال، فوتبال سالنی می گفتند و بعدها اسم فوتسال را روی این رشته ورزشی گذاشتند. در همان سال ها، من با تیم فتح در جام رمضان شرکت می کردم و اگر اشتباه نکنم، در سال ۷۱ تا ۷۶ در جام رمضان باشگاه های تهران بازی می کردم و از سال ۷۸ که به تیم ملی فوتسال دعوت شدم، به فوتسال بیشتر علاقه مند شدم و ا ین رشته را ادامه دادم.
چرا فوتبال را ادامه ندادید؟
بعضی مواقع شما باید یک انتخاب داشته باشید. من در تیم های خوبی بودم و در کنار بازیکنانی چون خداداد عزیزی در فتح بازی می کردم؛ اما در ادامه چون احساس کردم که در فوتسال موفق تر خواهم بود، فوتسال را انتخاب کردم و خدا را شکر از انتخابم نه تنها پشیمان نیستم؛ بلکه بسیار هم خوشحالم.
چند سال فوتسال بازي کرديد و در چه تیم هایی بوديد؟
از سال ۷۹ تا ۹۱ یعنی حدود ۱۲ سال، در تیم های راه آهن، دانشگاه آزاد، شهر آفتاب، تأسیسات دریایی و جام جم یزد به صورت حرفه ای، فوتسال بازی کردم.
در این سال ها چه افتخاراتي کسب کرديد؟
در تورنمنت های زیادی حضور داشتم؛ چه در رده باشگاهی و چه در رده ملی که عناوین زیادی هم کسب کردم. سه عنوان قهرمانی در جام رمضان تهران در سال های ۷۳، ۷۵ و ۷۶، قهرمانی کشور با تیم منتخب تهران (الف) در سال ۷۵ و قهرمانی کشور با تیم فتح در سال ۷۷ برخی عناوین باشگاهی است که کسب کردم. با تیم ملی فوتسال هم، 1999 مالزی، ۲۰۰۰ تایلند، ۲۰۰۷ ژاپن و ۲۰۰۸تایلند، قهرمان آسیا شدم. حضور در جام جهانی فوتسال در سال های ۲۰۰۰گواتمالا و ۲۰۰۸ برزیل را نیز در کارنامه ورزشی ام دارم. در تورنمنت های بین المللی فوتسال هم درگرند پریکس برزیل نایب قهرمان شدم، در مالزی مقام سوم را کسب کردم، در تورنمنت بین المللی تهران مقام اول و در مجارستان نایب قهرمانی را به دست آوردم.
به این ترتیب، باید سابقه بازی زیادی در تیم ملی داشته باشید؟
بله همینطور است. من از سال 1999میلادی تا 2008 در تیم ملی فوتسال ایران عضو بودم و همانطور که گفتم، هم در جام جهانی حضور داشتم و هم قهرمان آسیا شدم.
به عنوان يک فوتساليست ملي و نيز مربي، تجربه خودتان را در اختيار کارکنان نفت و فرزندان آنها قرار می دهيد؟
طی این سال ها هم در کنار کارکنان نفت حضور داشتم و هم در المپیادهای ورزشی، تجربه خودم را به آنها منتقل کردم. در ادامه هم تجربیاتم را به عنوان مربی در اختیار فرزندان نفتی گذاشتم، تاجایی که دو سال مربی دروازه بان جوانان نفت، یک سال نوجوانان نفت و یک سال امیدهای نفت بودم و سه سال هم در مدرسه فوتبال نفت به تربیت دروازه بان مشغول بودم.
در حال حاضر در نفت چه پستي داريد و مشغول به چه کاری هستيد؟
هم اکنون در امور ورزش و تربیت بدنی شرکت ملی نفت ایران و در بخش ورزش های همگانی مشغول به کار هستم.
از نظر اصغر قهرمانی، بازي کردن سخت تراست يا مربيگري؟
من عقیده دارم که مربیگری سخت تراست؛ چون مربی، مسؤولیت و استرس زیادی دارد. شما زمانی که بازی می کنید، فقط مسؤولیت خودتان را به عهده دارید؛ اما وقتی مربی می شوید، مسؤولیت همه اعضای تیم با شماست و اگر تیم نتیجه نگیرد، همه از چشم شما می بینند. به عبارتی، شما بیشتر زیر ذره بین هستند و ابتدا شمارا نقد می کنند.
در کسوت مربیگری، در چه تیم هایی مربيگري کرديد و چه عناوینی به دست آوردید؟
در تیم های زیادی بودم و مربیگری کردم. تیم ملی امید( ۴ سال) و در سال 2001 در تیم ملی کویت مربیگری کردم و در رده باشگاهی هم تیم باشگاهی فهیل کویت (۲۰۰۹)، تیم لیگ برتری تأسیسات دریایی(۶ سال)، تیم راگای شهرری (یک سال) و زندی بتن و دانشگاه آزاد تیم هایی از ایران بودند که مربیگری آنها را به عهده داشتم؛ اما در خصوص عناوینی که در کسوت مربیگری به دست آوردم، باید بگویم که دو بار قهرمان لیگ برتر تأسیسات دریایی، قهرمانی باشگاه های آسیا با تأسیسات دریایی، حضور در جام باشگاه های جهان با تأسیسات دریایی، دو عنوان قهرمانی در لیگ (یک) و (2) و نایب قهرمانی با تیم ملی امید در چین ازجمله عناوینی هستند که کسب کرده ام.
الان هم به عنوان مربي تيم ملي انتخاب شديد. در اين خصوص بگوييد؟
من با وحيد شمسايي، سرمربي فعلي تيم ملي در تيم هاي زيادي بودم و با توجه به شناختي كه از من داشت، چند جلسه با هم صحبت كرديم و در نهايت براي همكاري در تيم ملي به توافق رسيديم و قرار شد كه در تيم ملي به عنوان مربي دروازه بان ها انجام وظيفه كنم.
دروازه بان هاي فوتبال ايران را چطور می بينيد؟
ما هميشه بهترين دروازه بان هاي آسيا و دنيا را داشتيم، مثل مصطفي نظري و علي صميمي. در حال حاضر هم دروازه بان هاي خوبي در تيم ملي داريم مثل سعيد مومني، سينا پركاس و باقر محمدي كه واقعا بهترين ها هستند.
وضعيت حال حاضر دروازه بان هاي تيم ملي را چطور می بينيد؟
همانطور كه گفتم، دروازه هاي خيلي خوبي در سطح بالا داريم كه مطمئنا می توانند در مسابقات آسيايي و جهاني به ما كمك كنند.
تيم ملي می تواند در مسابقات پيش رو موفق باشد؟
چرا كه نه. با توجه به ليگ پويا و خوبي كه داريم، تيم ملي هم با تاثير از ليگ، بهترين بازيكنان را دارد و مطمئن هستم که با اين جوانان كه همه با استعداد و از بهترين هاي ايران هستند، با كادر فني خوب نه تنها در مسابقات پيش رو؛ بلكه در آسيا و حتي مسابقات جهاني بدرخشيم.
در پایان اگر نکته ای باقیمانده، بفرمایید؟
ابتدا می خواهم به فوتسال در نفت اشاره كنم. من در میان فرزندان صنعت نفت، پتانسیل های خوبی دیده ام که اگرروی آنها سرمایه گذاری شود و مورد حمایت قرار گیرند، در آینده می توانند سرمایه های فوتسال نفت و ایران باشند. از سوی دیگر به همکارانم به عنوان یک برادر کوچک تر توصیه می کنم که ورزش را جدی بگیرند تا همیشه شاداب و سلامت باشند. از نشریه «مشعل» هم تشکر می کنم که به ورزش و کارکنان ورزشکار و پیشکسوتان عرصه ورزش اهمیت می دهد و باعث دلگرمی ورزشکاران این صنعت عظیم است.