گپ و گفتی با آخرین بازمانده مکانیک آنتن های مخابراتی در شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران
بعضی وقت ها باید دوست داشتنی های زندگی را نادیده گرفت
مشعل کار و فعالیت در دنیای صنعت نفت ایران، تنوع بسیار زیادی دارد و خبرگان رشته های تخصصی مختلفی در این صنعت بزرگ، مشغول به کار هستند. از جمله این رشته ها و تخصص ها، آنتن های مخابراتی شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران است؛ کاری دقیق و حساس که تکنیسین های با حوصله و ریزبینی را نیاز دارد.محمود اسدی،51 ساله اهل رامهرمز، یکی از تکنیسین های متخصص در این زمینه در منطقه اصفهان است. وی از سال 79 به اتفاق خانواده به اصفهان نقل مکان کرده و در ابتدا به مدت 12 سال در شهرک شهید محمد منتظری و سپس در شاهین شهر ساکن می شود. او جانباز 15 درصد و شیمیایی است که این یادگار را در سال های 66 و 67 در عملیات والفجر 10 و کربلای 5 به واسطه حضور در جبهه های جنگ دارد. او 42 ماه حضور در جبهه را در راه خدمت به میهن سپری کرده است. پس از اتمام 8 سال دفاع مقدس، در شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت منطقه خوزستان در قسمت مخابرات به عنوان «باتری من» فعالیت خود را آغاز کرده و بعد از دو سال، استخدام رسمی صنعت نفت شده است. پس از 9 سال به علت شرایط جسمانی و ناراحتی ریه به منطقه اصفهان انتقالی گرفته و در بخش مخابرات به عنوان مکانیک آنتن مشغول فعالیت شد و 19 سال است که در مسیر خدمت رسانی، تلاش های بی وقفه و شبانه روزی دارد. در ادامه متن گفت وگو با این مکانیک آنتن مخابرات را می خوانیم:
مدیریت مخابرات، یکی از بخش های اصلی شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران محسوب می شود و انتقال و پایش مواد نفتی در صنعت نفت بدون برخورداری از شبکه مخابراتی کارآمد امکانپذیر نیست. از زمان احداث خطوط لوله برای برقراری ارتباط بین مراکز و مناطق، واحد مخابرات فعالیت خود را آغاز کرده است و برای نگهداری و تعمیرات شبکه های ارتباطی، نیازمند مهندسان و متخصصان این حوزه بود. در سال های ابتدایی کار، به علت حضور پیمانکار خارجی، تمامی مهندسان مخابرات نیز از کشورهای خارجی بودند که پس از اتمام پیمان، ادامه کار به نیروهای بومی ایرانی سپرده شد. مهندسان ایرانی نیز با پشتکار و تلاش فراوان توانستند با تکیه بر توانمندی و خلاقیت بر شرایط مسلط شوند، به طوری که در حال حاضر با همت بالا به خود کفایی رسیده اند. این واحد علاوه بر برقراری ارتباط مستمر، پایدار و ایمن صنعتی راه دور، داخلی، صوتی، تصویری، ارتباطات شبکه های کامپیوتری در گستره شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران، مسؤولیت تأمین ارتباطات شرکت های تابعه شرکت ملی پالایش و پخش، ستاد وزارت نفت، ساختمان های ستادی نفت در تهران، باشگاه ها، مراکز پخش و مراکز سوخت گیری سراسر کشور، مراکز انتقال نفت و نیز برخی از شرکت های تابعه صنعت نفت همچون سازمان بهداشت و درمان و ... را به عهده دارد. شرکت خطوط لوله و مخابرات نفت ایران، دارای 12 منطقه در سطح کشور است که هر کدام از مناطق دارای چند مرکز انتقال نفت هستند. برای ارتباط رادیویی بین مراکز و مناطق، دکل های مخابراتی نصب شده؛ دکل هایی با ارتفاع بین 25 تا 120 متر که دیش هایی به قطر 3 تا 4 متر روی آنها نصب شده اند، همچنین آنتن هایی بی سیم برای پوشش مسیر خطوط نفتی. وظیفه اصلی این دکل ها قرار دادن آنتن های مخابراتی در ارتفاع مناسب است؛ زیرا باید این آنتن ها در دید مستقیم یکدیگر باشند. هر کدام از این آنتن ها به دلایل مختلف (کارکرد، عوامل جوی، مسائل فنی و ...) در مواقع ضروری و همچنین برای سرویس های دوره ای، نیازمند افرادی مسلط به تعمیر تجهیزات آن است.
گویا شما جزو معدود افراد مکانیک آنتن در سطح شرکت هستید. چطور نکات فنی این حرفه را فرا گرفتید؟
من در اهواز و در کنار استادکار مکانیک آنتن (امیر کورزنگو)، این حرفه را آموختم و اتفاقاً هر دو با هم به اصفهان انتقالی گرفتیم. ایشان پس از چند سال بازنشسته شد و در حال حاضر بنده به مدت 20 سال است که کار مکانیکی آنتن های مخابراتی مناطق 12گانه شرکت را انجام می دهم. دیگر مکانیک های شرکت هم یا بازنشسته شده اند و یا به واحد دیگری رفته اند یا به علت لرزش دست نمی توانند به عنوان مکانیک فعالیت کنند و به عبارتی من آخرین بازمانده مکانیک آنتن های مخابراتی هستم. در حال حاضر به دلیل ناراحتی قلبی که دارم، به عنوان ناظر در ایستگاه های مخابراتی و مراکز انتقال نفت فعالیت می کنم.
اصفهان یکی از سخت گذرترین مناطق در مسیر انتقال نفت است. در مورد شرایط ایستگاه های مخابراتی بگویید؟
منطقه اصفهان، دارای 27 ایستگاه مخابراتی در گستره 3 استان خوزستان، چهارمحال و بختیاری و اصفهان است و به طور کلی در مناطق 12 گانه شرکت، 296 ایستگاه مخابراتی وجود دارد.
ارتفاع هر کدام از 25 تا 120 متر متغیر است. یکی از سخت گذرترین ایستگاه های شرکت در ارتفاعات «بزکوه» چهارمحال و بختیاری و در 2973 متری رشته کوه های زاگرس واقع شده و در طول هفت ماه از سال به دلیل بارش شدید برف، امکان تردد به این ایستگاه حتی با برف پیما هم وجود ندارد.
بارش برف در برخی موارد به حدود 5/1 الی 2 متر می رسد، به طوریکه در آن شرایط مسیر قابل تشخیص نیست. در برخی مأموریت ها با سرازیر شدن بهمن نیز روبه رو می شدیم. اتفاقات ناگواری در این مسیر ایستگاه مخابراتی پیش آمده که از آن جمله می توان به گم شدن گروه تعمیرات مخابرات به مدت 12 ساعت اشاره کرد.
برای بالا رفتن از دکل مخابرات چه تجهیزات و امکاناتی لازم است؟ شما چطور این کار را انجام می دهید؟
اگر یک ایستگاه رادیویی، دچار مشکلاتی همچون تنظیم آنتن شود، باید برای تعمیر آنها به بالای دکل رفت، در حالی که سیگنال رادیو روشن است، آنتن را تعمیر، تنظیم یا نصب می کنیم.
دیش های دکل ها 6 الی 15 فوت هستند. تیم های تعمیراتی 2 یا 4 نفره هستند، اگر برنامه نصب دیش را داشته باشیم، با وینچ برقی یا خودرویی که در اختیارمان است، به وسیله طناب و قرقره، آنتن را بالا می کشیم و سپس من در بالای دکل با تجهیزات مخصوص، آن را نصب و تنظیم می کنم.
تعمیرات طی 1 الی 8 ساعت انجام می شود و در بعضی مواقع حدود 3 ساعت به طور مستمر بالای دکل و روبه روی امواج رادیویی هستیم، که طی سال ها در معرض امواج قرار داشتن، تأثیراتی منفی بر اعصاب، معده و بینایی می گذارد و اگر بخواهیم از لباس های ضد امواج استفاده کنیم، ارتباط بین 12 ایستگاه قطع می شود.
آیا تا به حال بالای دکل دچار مشکل شده اید؟
تعمیرکاران آنتن، با یک کمربند به دکل متصل هستند که از افتادن آنها جلوگیری شود؛ اما در موقع جابه جایی بین اتصالات دکل، باید این کمربند باز شود، یکبار به دلیل خستگی زیاد در بالای دکل، زمانی که کمربند را باز کردم که پایم را از روی قیچی آنتن تغییر دهم، لیز خوردم؛ اما با تمام توانی که داشتم، تعادلم را حفظ کردم و دستم را به یکی از میله های دکل گرفتم. در آن لحظه تمام بدنم به لرزه درآمد، ضربان قلبم به تندی می زد و زمان برایم به کندی می گذشت، صدای قلبم را در گوش هایم می شنیدم.
احساس می کردم گویا دوباره زندگی ام را از خدا گرفته ام. هر بار که می خواهم برای تعمیرات به بالای دکل بروم، بسم الله الرحمن الرحیم می گویم و وقتی دوباره پاهایم به زمین می رسد، سجده شکر می گذارم.
اگر زمان به عقب برگردد، آیا دوباره دکلبان می شوید؟
سختی کار شاید باعث تصمیمات احساسی شود؛ اما بعضی مواقع باید دوست داشتنی های زندگی را نادیده گرفت.