قرنطینه و تاریخچه آن در جهان
سهم ما در ریشه کنی کرونا
شبنم اعماري قرنطينه، واژه اي فرانسوي و به معناي مسدود کردن تمام راه هاي احتمالي ورود بيماري است. اين کلمه در مفهوم وسيع تر و جامع تر به محدود كردن حركت و جابه جايي انسان و حيوانات سالم كه در معرض بيماري هاي واگيردار قرار گرفته اند و با خطر جدي مواجهند، گفته مي شود که هدف آن، جلوگيري از انتقال و سرايت بيشتر بيماري است .واژه قرنطينه که اين روزها زياد به گوشمان مي خورد، پيشينه اي بسيار طولاني داشته و اکنون نيز با ورود مهمان ناخوانده اي به نام کروناويروس و فراگير شدن آن در سراسر جهان، بار ديگر به عنوان يک سلاح کاربردي در بيشتر کشورهاي جهان و درگير با کرونا مورد استفاده قرار گرفته است. از زمان هاي گذشته تاکنون بيماري هاي ويروسي، تهديدي براي جان مردم جهان به شمار مي رفته و باعث ايجاد ترس و وحشت در جوامع مختلف، خانواده ها و مردم مي شده است. ظهور بيماري هاي ويروسي واگيردار جمعيت يک کشور را به دو دسته «پاک» و «آلوده» تقسيم مي کرد که با توجه به همين مساله، تلاش هاي زيادي براي ريشه کن شدن اين گونه بيماري ها صورت گرفته، اما همانطور که اين روزها مي بينيد و مي شنويد، هنوز اين اتفاق رخ نداده است.
قرنطینه های تاریخ
در این روزها جهان با چالشی به نام کرونا درگیر است و برای بیرون راندن این ویروس سرسخت چاره ای جز جدا کردن افراد سالم(پاک) از افراد ناسالم(آلوده) ندارد. همانطور که می دانید قرنطینه فقط مختص به بیماران نیست. در واقع افرادی که سالم به نظر می رسند هم بدون اینکه بدانند، ممکن است ناقل بیماری باشند و آن را گسترش دهند؛ مساله ای که باعث می شود مسافران یا حتی افرادی که سالم به نظر می رسند نیز قرنطینه شوند. در حال حاضر بیشتر کشورها قرنطینه را به عنوان راهی برای جلوگیری از انتشار این ویروس برگزیده اند، راهکاری که شاید دانستن تاریخچه آن برایتان جالب باشد.
اولین قرنطینه در قرون وسطی و در اروپا رخ داد، به طوری که در قرن 14 میلادی شیوع چندباره طاعون باعث شد اولین قرنطینه تاریخ ثبت شود. به این ترتیب که کشتی ها در بنادر متوقف شدند و پس از آن نیز کم کم با گسترش طاعون، ورود افراد و کالاها از کشورهای درگیر این بیماری به دیگر شهرها و کشورها ممنوع شد. اولین جایی که سال 1423 از آن به عنوان قرنطینه استفاده شد، جزیره سانتا ماریا در ایتالیا بود. در آمریکای شمالی هم شیوع بیماری تب زرد و آبله در اوایل سال 1700 میلادی اتفاق افتاد، کشتی هایی را که پرچم زرد داشتند، مدتی در بندر نگه می داشتند. اتفاقی که بعد از این اقدام رخ داد شیوع بیماری تب زرد از طریق پشه ها بود. زمانی که وبا در قرن 19 گسترش پیدا کرد، به بیماری ترسناکی تبدیل شد، تا جایی که سیل عظیمی از مهاجران به کشورهای مختلف سرازیر شدند. بیماری همه گیری که سال 1832 در بریتانیا ظاهر شد و با وجود محدودیت های زیادی که اعمال می شد، جان بسیاری از مسافران را گرفت. علاوه بر این، سایه شوم طاعون هنوز از سر جهان کم نشده بود که سومین بیماری واگیردار هم در سال 1855 در چین ظهور یافت و تمام قاره را درگیر کرد. وقتی اولین چینی در سانفرانسیسکو بر اثر طاعون در سال 1900 جان باخت، مقامات دستور دادند محله چینی های این شهر قرنطینه شود، به طوری که به غیر از سفیدپوست ها که اجازه ترک محل را داشتند، هیچ فرد چینی اجازه نداشت از آنجا خارج شود. شیوع تیفوس در سال 1890 میلادی نیز باعث شد هزار و 200 یهودی روس که با کشتی به آمریکا مهاجرت کرده بودند، دستگیر و حبس شوند. آنفلوآنزای اسپانیایی هم در سال ۱۹۱۸ مرگبارترین بیماری همه گیر در طول تاریخ بود که مقامات بهداشتی ایالات متحده و اروپا را بر آن داشت تا پیشنهاد قرنطینه را مطرح کنند، چراکه می دانستند این بیماری از طریق سرفه و عطسه گسترش پیدا می کند. از این رو آنها مراکز دولتی و تمام مراکزی را که تجمعات در آنها برگزار می شد، تعطیل کردند و توانستند جلوی انتشار آنفلوآنزا را بگیرند. با یافتن راه های درمانی از جمله استفاده از دارو (درمانواکسن و آنتی بیوتیک) و انجام قرنطینه، کنترل برخی از این بیماری های واگیردار به نتیجه رسید و کاهش یافت. با این حال همچنان افراد مبتلا به بیماری های واگیردار را ایزوله می کردند که گاهی این اقدام با قوانین سختگیرانه ای نیز همراه بود.
قرنطینه های مدرن
از گذشته تاکنون قرنطینه ها راهکاری موثر در به حداقل رساندن شیوع بیماری بوده اند؛ البته همیشه نمی توان آن را بهترین راه حل دانست.
در سال ۲۰۰۳ میلادی با ظهور سندرم حاد تنفسی(سارس)، قرنطینه در بسیاری از کشورها اجرا شد و از شیوع بیماری جلوگیری کرد. به عنوان مثال کانادا برای هر مورد تایید شده سارس، حدود ۱۰۰ نفر را قرنطینه می کرد؛ تورنتو فقط ۲۵۰ مورد احتمالی داشت، اما ۳۰ هزار نفر در بیمارستان ها یا خانه هایشان قرنطینه شدند. این آمار تقریبا مشابه آمار پکن بود، در حالی که در کشور چین ۲۵۰۰ مورد ابتلا به سارس وجود داشت. در طول اپیدمی ابولا در لیبریا و سیرالئون در سال ۲۰۱۴ میلادی، کل محله ها قرنطینه شدند، به طوری که مردم اجازه خروج از خانه هایشان را نداشتند.
کروناویروس(کووید 19)
حالا اما در سال 2020، بیماری به نام کووید 19 که از ووهان چین ظهور کرده، بیشتر کشورهای جهان را تحت تاثیر قرار داده و غلبه بر این ویروس، این روزها دغدغه تمام کشورهای دنیاست. اتفاقی که باعث شده کشورهای درگیر برای مهار کووید 19، دست به کار شوند و قرنطینه را بهترین راهکار بدانند و برای جلوگیری از انتشار آن راهی جز محدود کردن آزادی افراد نداشته باشند؛ اتفاقی که در طول تاریخ بارها رخ داده و ثابت کرده که همیشه رابطه ای بین پیشگیری از بیماری و محدود کردن آزادی افراد وجود داشته است.
بر این اساس، قرنطینه برای ریشه کنی بیماری مسری مانند کووید 19 نیز می تواند بسیار موثر باشد. به همین دلیل توصیه ما به خوانندگان عزیز این است؛ تا جایی که می توانند از خانه بیرون نیایند و در خانه بمانند. آن دسته از افرادی هم که به ناچار مجبور به خروج از خانه هستند، فراموش نکنند که تمام نکات بهداشتی را رعایت کنند.
با عمل به توصیه های بهداشتی و اعمال قرنطینه خانگی خود و خانواده می توانیم سرعت گسترش و انتقال بیماری را کاهش دهیم و زنجیره انتشار آن را قطع کنیم. پس در خانه بمانید و در ریشه کنی این ویروس سهیم باشید.