گزارش میدانی از شرایط اقامتی و دغدغه های کارکنان سکوی نصر
زندگی و کار در مــــرز محدودیت
مشعل راهروهایی تو در تو با نوری محدود و ساکت. این ویژگی آخر، البته یکی از الزام هاست و حتی برخی از اتاق ها برگه هایی توضیحی روی در اتاق چسبانده اند که تا فلان ساعت بیدار نشوند و کسی مزاحمشان نشود، چون «شب کار» هستند. با هماهنگی و همراه با عکاس، از داخل اتاق هایی که درهایشان باز است، به معنای این که ساکنانشان مشغول کار هستند، بازدید داریم؛ وقتی وارد می شویم، انگار که یکباره وسط زندگی خصوصی چند نفر وارد شده ایم. اتاق هایی کوچک با چند تخت (از یک تاچهار نفره)، یک تلویزیون، یک یخچال و کمدهایی فلزی و لباس و حوله هایی که از لبه تخت و کمد آویزان است، اما اولین چیزی که توجه را جلب می کند، فضای کوچک این فضای خصوصی است که اگر چهار نفر همزمان با هم در اتاق باشند، دیگر هیچ فضای خصوصی در میان نیست و این یکی از مهم ترین کاستی ها برای زندگی روی سکوی نصر است. نصر از سکوهای تولیدی شرکت نفت فلات قاره است؛ سکویی شناور بر پهنه خلیج فارس با نفراتی که روی آن هم کار می کنند و هم زندگی؛ زندگی با شرایطی بسیار متفاوت که تنها باید بود و تجربه کرد.
ابراهیم مرادی، نیروی با سابقه عملیات و خدمات چاه هاست که27 سال از ورودش به سکوی نصر گذشته است. به عنوان نیرویی قدیمی روی این سکو که دیگر راهی تا بازنشستگی ندارد، نسبت به محدودیت ها، کمبودها و آنچه به عنوان امکانات از آن نام برده می شود و در اختیار دارد، حساسیت ندارد و با این جمله که «دیگر کنار آمده ایم» می گذرد.
محدودیت ها را پذیرفته ایم
مرادی به عنوان یکی از نیروهای باسابقه در اتاقی دو نفره ساکن است، اما در توضیح می گوید: تعداد نفرات اتاق ها و روی سکو، به برنامه و کار روی سکو بستگی دارد؛ به گونه ای که اگر برنامه خاصی اجرا شود، تعداد نفرات هم تغییر می کند. او می گوید: با همه این شرایط سخت، در این سال ها کار کرده ام و درست است که محدودیت و سختی زیادی وجود دارد، اما این محدودیت ها را پذیرفته ام. این نیروی با سابقه سکوی نصر به برنامه روزانه متفاوتی که با دیگر کارکنان سکو دارد، اشاره و تصریح می کند: مثل دیگر کارکنان سکو، شروع کار، همان 5 و 30 دقیقه صبح است، اما پایان کارمان مثل باقی نیست؛ شرایط کارمان اینطور است که وقتی برای بازدید سکوهای اقماری می رویم، معلوم نیست کی برمی گردیم، ممکن است 6 عصر یا 9 شب باشد و نظم و شرایط معینی ندارد و چون با شناور تردد می کنیم، شرایط دریا هم مهم است. او می گوید: بچه های مستقر روی سکو حداقل استراحت و غذایشان را سر موقع در اتاقشان و رستوران دارند، اما کار ما برنامه ندارد و ما این شرایط کار عملیاتی را پذیرفته ایم. بیشتر کارکنان هر روز در رستوران و سر میز، غذای گرم می خورند، اما بیشتر روزهایی که ما برای بازدید سکوهای اقماری رفته ایم، شناور غذای ما را در ظرف یکبار مصرف و سرد شده می آورد و همان جا موکتی می اندازیم و وسط چاه ها و تاسیسات غذا می خوریم و استراحت می کنیم. در میانه چرخیدن در راهروهای LQ (طبقه اقامتی کارکنان) به اتاق لاندری (خشکشویی) می رسیم که فعال است و اتفاقا سرش هم شلوغ؛ چون تازه نوبت کاری جا به جا شده است. متصدی آن که تمایلی به معرفی خود نداشت، بیلرسوت ها (لباس های کار قرمز و نارنجی و آبی و سرمه ای) را در گوشه ای و روتختی ها و رو متکایی ها و دیگر ملافه ها را در جایی دیگر تا می کند؛ همزمان، ماشین لباسشویی هم مشغول کار است. یکی از کارکنان سر می رسد و با مسئول لاندری خوش و بشی می کند و وسایلش را تحویل می دهد.
وقتی 4 نفرمان هستیم ، اتاق واقعا تنگ است
مسئول لاندری می گوید: شستن لباس به صورت روزانه یکی از الزام هاست و اگر لباس (با توجه به شرجی بودن و تعریق بالا) شسته نشود، یک پایه کار می خوابد.
او که اهل استان فارس است، ادامه می دهد: روال کار در لاندری سکوی نصر اینگونه است که روکش های تخت و ملافه و بالش ها تحویل نفرات است و هر وقت بخواهند برای شست و شو می آورند. فاصله شست وشو بستگی به نیاز نفرات دارد، بعضی چند روز یک بار و برخی همان دو هفته یک بار و در زمان تعویض شیفت، برای شست وشو اقدام می کنند.
او می گوید: دستگاه های شست و شو و خشک کن به روز نیستند، اما نوسازی شده اند و فعلا مشکلی ندارند. مسئول لاندری هم که به همراه سایر همکاران خدمات در اتاقی چهار نفره هستند، می گوید: اتاقی سه در سه متر دارند که فضای مفید آن 9 متر هم نیست و وقتی 4 نفر در آن همزمان حضور دارند، واقعا محیطی تنگ و محدود می شود. او می گوید که بیشتر برای خواب و وقت های آزاد در اتاق هستند و اوقات فراغت را هم معمولا با تلویزیون و گوشی و یا لوازم ورزشی و باشگاه می گذرانند.
یکی دیگر از ساکنان این اتاق های اقامتی سکوی نصر، «دکتر» سکو است. با پرس وجو پیدایش می کنیم و به درمانگاه می آید. می گوید تا همین چند وقت پیش و در دوران کرونا اتاقی نداشته است و با کلی پیگیری، فضایی را تغییر کاربری داده اند تا اتاقی برای او جهت مداوای اولیه بیماران آماده شود؛ اگرچه هنوز هم داشتن اتاقی مناسب برای کادر درمان یکی از درخواست های اوست.