گفت و گو با زوج هنرمند شیرازی:
هنر نفتی ها بی شمار است
مشعل خانواده بزرگ صنعت نفت به همان میزان که بی شمار است، در دل خود چهره های ارزشمندی دارد که در کنار نفت، مشق هنر را هم در کارنامه دارند و خانواده غلامرضا احمدزاده، یکی از این بی شمارهاست؛ خانواده ای که ترکیب و تنوعی از هنر را یکجا دارد، از آواز و موسیقی گرفته تا نقاشی و ورزش و در کنار همه اینها، صفا و صمیمیت وصف ناپذیر این خانواده هنرمند شیرازی.
غلامرضا احمدزاده که سابقه حضور او در صنعت نفت به سال 1371 بازمی گردد، متولد 1349 و اهل شیراز است. او از 21 سالگی وارد صنعت نفت شده وهم اکنون 30 سال از حضورش در این صنعت گذشته است.
آوایی از خلیج فارس
او که فعالیت خود در صنعت نفت را با حضور در شرکت نفت فلات قاره آغاز کرده است، می گوید: همان زمان در منطقه عملیاتی لاوان بودم و بعد از دوره کارآموزی در سکوی سلمان مشغول فعالیت شدم و 18 سال در واحد عملیات تعمیرات توربین مشغول کار بودم؛ سکویی که به دلیل حساسیت خاص آن، با توجه به مشترک بودن مخزن با امارات، امکان فعالیت دیگری خارج از کار فراهم نبود.
با این حال قطعا همکاران قدیمی احمدزاده خاطره شنیدن صدای خوش او را از میانه خلیج فارس ازیاد نبرده اند، همان طور که همکاران کنونی اش در منطقه عملیاتی لاوان این صدای خوش را به خاطر دارند. او پس از فعالیت در سکوی سلمان، مسیر شغلی خود را تغییر داده و در واحد اداری منطقه عملیاتی لاوان به فعالیت خود ادامه داده و در حال حاضر رئیس امور کارکنان این منطقه است.
پدر احمدزاده نیز در عرصه خوانندگی فعالیت داشته و از بچگی به خواندن علاقه مند بوده است؛ به واسطه همین علاقه و استعدادی که در این زمینه داشت، ردیف های آوازی را فراگرفت و در این مسیر دو بار در آزمون آواز صداوسیما هم شرکت کرد و قبول شد. با این حال به دلیل اقماری بودن نتوانست به فعالیت هنری خود ادامه دهد و از آن زمان تاکنون به اصطلاح خود به صورت «دلی» پاپ سنتی می خواند.
احمدزاده ساز هم می زند و سه تار و دف، زمینه های علاقه مندی و فعالیت اوست که می گوید به دلیل کار اقماری نمی شود در کلاسی شرکت و در این زمینه ها پیشرفت کرد.
از او می پرسم آیا از این زمینه های هنری خود برای تلطیف فضای سخت کار خود و همکارانش هم استفاده کرده است، پاسخ می دهد: در سکوی سلمان یک گروه کوچک داشتیم که دورهم جمع می شدیم؛ یکی ضرب می زد و یکی سنتور و یکی هم آواز می خواند. در برنامه «صبح بخیر ایران» فعالیت هنری این گروه ضبط و از شبکه سراسری پخش شد.
هنر در خانواده
با این حال پس از تغییر فضای کاری او و حضور در بخش اداری منطقه عملیاتی لاوان، فرصت بیشتری برای استفاده از این هنر فراهم شده و الان هم در مناسبت های مختلف حضور دارد.
او با اشاره به اینکه همسرش هم هنرمند است، می گوید: بعدها متوجه شدم چقدر فضای هنری خانواده ام به من، نوع کارم و خانواده کمک کرده است.
او گریزی هم به سختی کار اقماری می زند و می گوید: قطعا اگر علاقه مندی و عشق نباشد، کار سخت تر می شود. من از ابتدا به نفت علاقه داشتم و همیشه برایم جذاب بود و برای فعالیت اقماری همراهی خانواده ام بسیار برای من موثر بوده است.
همسر او نقاش و دو فرزندش علی (آرش) و محمد (آرمان) هم در زمینه های دیگری از هنر فعالیت دارند. فعالیت هنری علی گیتار است، اما بیشترین فعالیت او در زمینه ورزش و رشته تخصصی او شناست که مدرک نجات غریق هم دارد و در دوره های مختلف مسابقات نفت از جمله سال 95 موفق به کسب مقام دوم کشور در رشته کرال پشت شده است.
فرزند دوم او هم راه پدر را در خوانندگی و آوازخوانی با قدرت ادامه داده است. محمد که اکنون 12 ساله است، از 3،4 سالگی نت خوانی را آغاز کرده و نزد استاد سالاری رهبر اکستر شیراز تک خوان گروه کر در رده سنی خود شده است. او می گوید: به همراه فرزندم در منطقه لاوان چند اجرای مشترک داشته ایم.
احمدزاده ادامه می دهد: محمد همچنین در برنامه ای حضور داشت که از صداوسیمای تهران برای فیلمبرداری با عنوان خورشید شیراز - شاهچراغ - به شیراز آمدند . این برنامه قرار است در مناسبت های مختلف پخش شود. محمد علاوه بر آواز در زمینه ضرب و ساز هم کار می کند و نوازنده تنبک است.
او می گوید: من معمولا به خاطر پسرم محمد هر چه او دوست داشته باشد، می خوانم اما خواننده مورد علاقه من اساتیدی چون شجریان، بنان، شهرام ناظری، علیرضا افتخاری هستند.
هنر زندگی را جلا می دهد
افزون بر او و فرزندانش، همسر غلامرضا احمدزاده را می توان از هنرمندان مطرح رشته نقاشی در شهر هنرپرور شیراز دانست که همچون مادر خود این هنر را دنبال کرده است. فاطمه (نوشین) فیلی متولد 1360 که مدارک تحصیلی فوق دیپلم گرافیک، کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته نقاشی را دارد، فعالیت های متنوعی همچون موسس آکادمی ناربن، مدرس نقاشی از سال 80، مدرس در دانشگاه های الزهرا شیراز، آزاد، آپادانا، هنر شیراز را در کارنامه دارد. او همچنین عضو انجمن هنرهای معاصر، همچنین موسسه توسعه هنرهای تجسمی است و دارای مدرک مربیگری ارشد نقاشی از سازمان فنی و حرفه ای، مدرک آزمونگری از سازمان فنی و حرفه ای و آزمونگر امتحانات نقاشی سازمان فنی و حرفه ای از سال 87 تا 90 است.
او درباره نمایشگاه های مختلفی که برگزار کرده است، به مواردی همچون نمایشگاه انفرادی نقاشی در گالری وصال با عنوان درآمدی بر تجربه های زمانی من در بهمن 1396 برگزاری نمایشگاه های گروهی در اسپانیا ( سال 2022)، شرکت در نمایشگاه چهاردهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر 1400، نمایشگاه طوبی زرین جشنواره هنرهای تجسمی فجر بهمن ماه 99، حضور در نمایشگاه گروهی با عنوان مفقود حال و همکاری با گروه طراحان آزاد در گالریسرونا (تیرماه 99) و حضور در نمایشگاه 100 اثر 100 هنرمند گالری گلستان (مرداد 99) اشاره می کند.
او با این سابقه درخشان فعالیت هنری خود را در محدوده فعالیت کاری همسرش هم وارد کرده و فعالیت هایی از جمله مقاله هنر کودکان، نقاشی کودکان و... در منطقه عملیاتی لاوان داشته است. وی که عاشق صدای همسرش است و از سال 1383 ازدواج کرده است، این نکته را یادآور می شود با وجود همکاری با این همه مراکز و تدریس، متاسفانه جای خالی فعالیت های فرهنگی هنری در وزارت نفت به خصوص برای خانواده های کارکنان اقماری احساس می شود. او معتقد است که برنامه های متنوع و مناسبی می شود برای خانواده کارکنان اقماری تدارک دید که تاکنون تمهیدی برای آن نشده است. چون یکی از خانواده های اقماری هستم و احساس نیاز جامعه را به هنر درک می کنم و اعتقاد دارم بدون هنر زندگی دچار رخوت، یکنواختی و روزمرگی می شود و از این رو هنر جلادهنده زندگی است. بدون شک برنامه های بسیاری می توان برای خانواده های اقماری، به ویژه همسران و فرزندان آنها با همکاری وزارت نفت در نظر گرفت تا خلاهای مختلف پر شود.
از تحمل شرایط سخت کار اقماری سوال می کنم، می گوید: با توجه به اینکه پدرم در اورژانس فعالیت داشت، با این شرایط کاری بیگانه نبودم. هرچند سخت است و آن را پذیرفتم، اما پس از بچه دار شدن این شرایط سخت تر شد که در این مسیر خانواده ام بسیار به من کمک کردند و اگر نبودند، من ادامه تحصیل نمی دادم. الان هم برنامه ام این است که تحصیلاتم را تا مقطع دکترا ادامه دهم.